Η Μυρτώ Παπαδοπούλου είναι φωτογράφος, εκπαιδευτικός και δημιουργός ντοκιμαντέρ. Η δουλειά της τείνει να επικεντρώνεται σε θεµατικές που αφορούν το φύλο, την ταυτότητα και το ψυχικό τραύµα.
Το 2003, αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης, ενώ Το 2006 τελείωσε τις σπουδές της πάνω στην φώτο-δηµοσιογραφία και τη φωτογραφία ντοκιµαντέρ στο Διεθνές Κέντρο Φωτογραφίας – ICP της Νέας Υόρκης, όπου της χορηγήθηκε και υποτροφία.
Είναι υποψήφια για το βραβείο Prix Pictet 2018 ενώ η δουλειά της έχει βραβευθεί και έχει παρουσιαστεί σε ποικίλες ατοµικές και οµαδικές εκθέσεις π.χ:
-Mois off de la photo 08 in Paris – PHOTOQUAI 2em Biennal Du Monde 09, Museé Quai Branly, Paris – the New York photo Festival09 – LOOK3 Between Festival 2010 USA – DUMBO Arts Festival 2011 in NY – Athens Photo Festival 2008, 2011, 2012,2016 – Flash Forward Exhibition 2013, Toronto / Washington DC – Lishui Photography Festival 2015, China – MEDPHOTO Festival 2016 – IDFA doc lab 2017- TBLISI Photo Festival 2018 κ.α.
Συνεργάζεται µε τους: TIME Magazine, Smithsonian Magazine, Nationalgeographic.com, GEO, The New York Times, WSJ, Le Monde, The Guardian, The Washington Post, DIE ZEIT, ARTE TV, BBC κ.α.
Ο νέος πλαστικός δρόμος
Μία από τις πιο απομονωμένες περιοχές του κόσμου για αιώνες, τα βουνά Παμίρ του Τατζικιστάν, ανοίγονται τώρα σε μια νέα οικονομική ανάπτυξη, κυρίως μέσω κινεζικών επενδύσεων στην υποτυπώδη υποδομή της περιοχής. Το έργο αυτό αποσκοπεί στο να καταγράψει πώς μετασχηματίζεται μια παραδοσιακή κουλτούρα, καθώς μια ευρύτερη κοινωνικοοικονομική τάση αντανακλάται στις αλλαγές στην καθημερινή ζωή των ατόμων που πλήττονται.
Στα 2.200 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, στα βουνά Παμίρ, βόρεια του Αφγανιστάν, η επαρχία Γκόρνο-Μπανταχσάν του Τατζικιστάν εύστοχα ονομάζεται η οροφή του κόσμου. Το Τατζικιστάν είναι μία από τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη, όμως τώρα κυριαρχεί μια αίσθηση αλλαγής εδώ. Ο νέος δρόμος μεταξιού που συνδέει το Χορόγκ με την Κίνα δεν έφερε μόνο το εμπόριο την τελευταία δεκαετία. Έχει ενεργήσει ως βασική αρτηρία, δίνοντας ζωή σε μια χώρα που έχει υποφέρει από τη γεωγραφική απομόνωση για πάρα πολύ καιρό.
Με πληθυσμό 28.000 κατοίκων, ο τόπος αποπνέει την αίσθηση μιας μικρής πόλης. Η ζωή στα βουνά Παμίρ καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τον καιρό. Όμως παρόλο που οι κρύοι, υγροί χειμώνες συχνά καθιστούν τους δρόμους και τις εμπορικές διαδρομές αδιάβατους, οι άνθρωποι του Χορόγκ δε χάνουν το κέφι τους. Ένα έθνος με μέσο όρο ηλικίας τα 22 έτη δεν έχει την πολυτέλεια να μην είναι αισιόδοξο.
Η νεολαία Τατζίκ έχει επίσης συντονιστεί με τη νέα, προοδευτική ατμόσφαιρα. Βλέπουν τα σημάδια της παντού γύρω τους, είτε πρόκειται για την πρόσφατη υιοθέτηση του δυτικού στυλ ενδυμασίας, είτε στο νέο πάρκο της πόλης.
Οι παλαιότερες γενιές μπορούν να θυμηθούν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και τον επακόλουθο εμφύλιο πόλεμο του Τατζικιστάν το 1992 οπότε και αυτονομήθηκε η επαρχία Γκόρνο-Μπανταχσάν.
Χωρίς την ασφάλεια και την εργασία που παρείχαν οι Σοβιετικοί, το Τατζικιστάν καταδικάστηκε να μείνει στα σκοτάδια της φτώχειας και της γεωγραφικής αφάνειας. Δεν υπήρξε ούτε ένα σημάδι προόδου μέχρι το 2004, όταν 500 χιλιόμετρα ανατολικά του Χορόγκ, η Κίνα άνοιξε τα σύνορά της για το εμπόριο. Δέκα χρόνια αργότερα, στο Χορόγκ ανεγείρονται νέα σχολεία και πανεπιστήμια. Τα παιδιά έχουν τώρα ευκαιρίες που δεν είχαν ποτέ οι γονείς τους, γονείς που μετά από τόσο πολλά σκληρά χρόνια μπορούν επιτέλους να στρέψουν τη σκέψη τους από τη φτώχεια στην ευημερία. Όλες οι ελπίδες τους τοποθετούνται στη νέα γενιά, στο μέλλον και στο δρόμο που την τροφοδοτεί.
