Ο Πέτρος Γιαννακούρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974 και σπούδασε στο Κολλέγιο Εφαρμοσμένης Φωτογραφίας στην Αθήνα.
Εργάζεται ως επαγγελματίας φωτορεπόρτερ από το 1995, και συνεργάστηκε με πολλές εφημερίδες και τοπικά πρακτορεία ειδήσεων, πριν να ενταχθεί στο δυναμικό του Associated Press το 2003.
Έχει καλύψει πολλά θέματα στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένης της χρηματοπιστωτικής και της προσφυγικής κρίσης της χώρας, και έχει συμμετάσχει σε αρκετές αποστολές συμπεριλαμβανομένου του πολέμου στο Ιράκ (2007-2009) και τα επακόλουθα του πολέμου Ισραήλ-Χεζμπολάχ στο Λίβανο το 2006, καθώς και σε αρκετές σημαντικές διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις, συμπεριλαμβανομένων των Ολυμπιακών Αγώνων.
Το έργο του έχει βραβευτεί σε πολλούς σημαντικούς διαγωνισμούς φωτογραφίας, όπως ο Picture of the Year (POY), ο National Press Photographers Association Αwards (NPPA) και άλλοι.
Ο “Θεοποιός”
Ο κ. Χαράλαμπος Γκούμας, είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος δημουργεί Θεούς από πηλό, σε μία αντιστροφή θα έλεγε κανείς των μύθων της δημιουργίας, σύμφωνα με τους οποίους οι Θεοί έφτιαξαν τους ανθρώπους.
Για πάνω από μισό αιώνα ο κ. Γκούμας, 67 χρόνων σήμερα, έχει δημιουργήσει χιλιάδες μεγάλα αγάλματα αρχαίων ελληνικών Θεών από πηλό (terracotta), μυθικές μορφές και υπέροχα τέρατα, κυρίως για χρήση σε στολισμό κήπων ή αρχιτεκτονικής.
Στο εργαστήρι του, στη Δυτική Αθήνα στο Αιγάλεω, ανάμεσα σε αποθήκες και μικρές βιομηχανίες, επιβιώνει μία τέχνη προς εξαφάνιση στην Ελλάδα, που έχει πληγεί από την κρίση. Όλα φτιαγμένα στο χέρι με παραδοσιακές τεχνικές.
«Θα έλεγα ότι στη ζωή μου, έχω φτιάξει περισσότερα αγάλματα από τον Στρατό από Τερακότα της Κίνας», δήλωσε ο κ. Γκούμας στο «ΑΡ».
Όπως στον φημισμένο Πήλινο Στρατό, ηλικίας 2.200 ετών και 9.000 στρατιωτών και αξιωματικών του Κινέζου Αυτοκράτορα, πολλά από τα δημιουργήματα του κ. Γκούμα στέκουν σε στοίχιση.
Αλλά, βρίσκονται εμφανώς σε τυχαία παράταξη. Μία Αθηνά εδώ, ένα άλογο ή ένας σάτυρος παραπέρα, ανάμεσα σε κεφάλια ταύρων, γρύπες, σφίγγες, υδρίες κήπου ή προτομές του Σωκράτη, αλλά και του Διονύσιου Σολωμού. Υπάρχει και ένας Χριστό σε κάποιο σημείο.
Τα περισσότερα έχουν εμπνευστεί από τη νεοκλασική παράδοση που κυριάρχησε στην ελληνική αστική αρχιτεκτονική από το 1830 μέχρι το 1920, η οποία χάθηκε μετά την ανάπτυξη που ακολούθησε τη μεταπολεμική περίοδο. Μπορεί κάποτε να απορρίφθηκαν ως τρισδιάστατα απομεινάρια ενός μη σχετικού παρελθόντος, αλλά τα γνήσια νεοκλασικά πήλινα αγάλματα που διακοσμούσαν προσόψεις κτιρίων, κόγχες και αετώματα είναι σήμερα περιζήτητες αντίκες.
Το 10ο από 12 παιδιά της οικογένειά του, ο κ. Γκούμας, γεννήθηκε δίπλα στο εργαστήριο, που λειτουργούσε αρχικά ως επιχείρηση για πορσελάνες. Τότε η περιοχή είχε ακόμη αμπέλια τριγύρω και οπωρώνες, με την Ακρόπολη να κυριαρχεί στα ανατολικά. Όλα τα αδέρφια του εργάστηκαν κάποια στιγμή εκεί, αν και είναι ο μόνος που παρέμεινε.
«Είναι μία πολύ δύσκολη, σωματική και απαιτητική εργασία», λέει ο ίδιος. «Δεν είναι εύκολο να αναπνέεις τον καπνό από τον κλίβανο ή να σηκώνεις αυτά τα βαριά αγάλματα, περί τα 100 κιλά, ενώ τα καλούπια μπορεί να φτάσουν τα 300 κιλά».
Αν και έχει περάσει την ηλικία συνταξιοδότησης, ο κ. Γκούμας ελπίζει να συνεχίσει να εργάζεται και την ίδια στιγμή να δημιουργήσει ένα σχολείο για νέους καλλιτέχνες εκεί, αν καταφέρει να συγκεντρώσει τα απαραίτητα κεφάλαια.
«Τότε, δεν θα χρειαστεί ποτέ να αφήσω αυτό το μέρος», επεσήμανε. «Έχω κατασκευάσει τόσους πολλούς Θεούς, που πιστεύω ότι κάποιος απ’ όλους θα με βοηθήσει. (Αλλιώς), για ποιο λόγο τους έφτιαξα όλους αυτούς;».
